Dla przypomnienia należy wspomnieć, że umowa kredytu została uprzednio uznana przez SN za umowę wzajemną w rozumieniu art. 487 § 2 KC, co otwierało drogę do stosowania przepisów o prawie zatrzymania (art. 496 i 497 KC). W praktyce banki powoływały się więc na to prawo, odmawiając jednocześnie kredytobiorcom zwrotu środków bez wcześniejszego zaoferowania przez nich zwrotu kapitału.

W wyniku procesów orzeczniczych kierunek tejże praktyki uległ jednak zmianie- zarówno SN (uchwała z 19 czerwca 2024 r., III CZP 31/23), jak i TSUE (orzeczenie z 8 maja 2024 r., C-424/22) ograniczyły możliwość stosowania prawa zatrzymania w sprawach ze wspomnianym stanem faktycznym.

W nowej uchwale Sądu Najwyższego, potwierdził on nową linię orzeczniczą, wyłączającą prawo zatrzymania dla banków w przypadku nieważności umowy kredytu.

Na koniec należy tylko zaznaczyć, iż uzasadnienie uchwały, jakoby umowa kredytu była umową niewzajemną wzbudza pewne wątpliwości z względu na fakt, iż stoi w sprzeczności z uprzednio wyrażonym stanowiskiem.